zaświadczenie o pracy w szczególnych warunkach kierowca

w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 13 marca 2017 roku odmówił J. R. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udokumentował wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku Nieistotne jest przy tym, czy zleceniobiorcę wykonującego pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze łączą ze zleceniodawcą jeszcze inne stosunki prawne – np. stosunek Wcześniejsza emerytura należy się osobom, które urodziły się w latach 1949–1968 i pracowały w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, a na 31 grudnia 2008 r. spełniły następujące warunki: osiągnęły wiek emerytalny, który zależy od płci oraz rodzaju pracy; mogą udokumentować okresy składkowe i nieskładkowe Panowie a co w przypadku kierowania pojazdami z towarami ADR, chodzi tu o cysterny, jest jakiś przepis pozwalający na wcześniejszą emeryturę, pytam bo kumpel dostał takie zaświadczenie od byłego pracodawcy, jako że pracował w warunkach szczególnych. (Woził klasę 8 w beczkach). _____ Osoba ubiegająca się o rekompensatę powinna więc teraz do wniosku o emeryturę dołączyć świadectwo pracy lub zaświadczenie potwierdzające wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub Site De Rencontre Gratuit Pour Personne Agee. Czy kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony, który wykonywał służbowo także czynności konwojenta, ładowacza lub spedytora w odniesieniu do przewożonych towarów, ma prawo do wcześniejszej emerytury? Tak! W takim przypadku wcześniejsza emerytura dla kierowcy pojazdu ciężarowego jest możliwa. Taki wniosek wynika z uchwały Sądu Najwyższego podjętej w dniu 31 stycznia 2018r. (sygn. akt III UZP 8/17). Wcześniejsza emerytura dla kierowcy za pracę w szczególnych warunkach Jeśli pracownik, będący kierowcą samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony, wykaże 25 lat stażu wypracowanego przed dniem 1 stycznia 1999 r., w tym 15 lat pracy w warunkach szczególnych jako kierowca, to może starać się o przejście na wcześniejszą emeryturę. Zgodnie bowiem z przepisem art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wykaz tego rodzaju prac zawiera rozporządzenie Rady Ministrów z dnia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W wykazie A stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia w dziale VIII pozycja 2 znajduje się praca kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Czym jest „praca kierowcy”? Jednakże nie sprecyzowano co właściwie oznacza „praca kierowców”, w związku z czym w praktyczne Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jak i orzecznictwie sądów powszechnych istniały rozbieżności w kwestii tego, czy do pracy kierowcy wlicza się tylko czynności związane z prowadzeniem pojazdu czy również czynności załadunkowe i wyładunkowe, czynności spedycji lub konwojowania. Powyższe rozbieżności wynikały również ze skrajnie odmiennych dotychczas orzeczeń Sądu Najwyższego. Na przykład w wyroku z dnia 28 sierpnia 2014r. (sygn. akt II UK 537/13) Sąd Najwyższy stwierdził bowiem, że czynności konwojowania nie są czynnościami integralnie związanymi z pracą kierowcy samochodu ciężarowego, dlatego praca kierowcy samochodu ciężarowego wykonywana łącznie z takimi czynnościami nie jest pracą w warunkach szczególnych wykonywaną w pełnym wymiarze. Wcześniejsza emerytura dla kierowcy także za załadunek i rozładunek? Z kolei w wyroku z dnia 31 sierpnia 2017r. (sygn. akt III UK 188/16) Sąd Najwyższy uznał, że do czasu pracy – w warunkach szczególnych – kierowcy samochodu ciężarowego wlicza się czynności związane z załadunkiem i rozładunkiem tego samochodu. Istotną wskazówką interpretacyjną był w tym zakresie przepis art. 6 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o czasie pracy kierowców – stanowi on bowiem, że czasem pracy kierowcy jest czas od rozpoczęcia do zakończenia pracy, która obejmuje wszystkie czynności związane z wykonywaniem przewozu drogowego, w szczególności: prowadzenie pojazdu; załadowywanie i rozładowywanie oraz nadzór nad załadunkiem i wyładunkiem; nadzór oraz pomoc osobom wsiadającym i wysiadającym; czynności spedycyjne; obsługę codzienną pojazdów i przyczep; inne prace podejmowane w celu wykonania zadania służbowego lub zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu i rzeczy; niezbędne formalności administracyjne; utrzymanie pojazdu w czystości. Ponadto ww. przepis stanowi, że czasem pracy kierowcy jest również czas poza przyjętym rozkładem czasu pracy, w którym kierowca pozostaje na stanowisku pracy kierowcy w gotowości do wykonywania pracy, w szczególności podczas oczekiwania na załadunek lub rozładunek, których przewidywany czas trwania nie jest znany kierowcy przed wyjazdem albo przed rozpoczęciem danego okresu. Praca kierowcy pracą w szczególnych warunkach Powyższe wątpliwości dotyczące zakresu „pracy kierowcy” zostały rozwiane uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego podjętej w dniu 31 stycznia 2018r. (sygn. akt III UZP 8/17), w której Sąd Najwyższy stwierdził, że praca w transporcie kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony, który ubocznie wykonywał czynności konwojenta, ładowacza lub spedytora w odniesieniu do przewożonych towarów, jest pracą w szczególnych warunkach. Wcześniejsza emerytura dla kierowcy za prace wykonywane ubocznie Sąd Najwyższy wyraźnie zaznaczył przy tym, że wykonywanie przez kierowcę samochodu ciężarowego czynności ładowacza, spedytora lub konwojenta jest dopuszczalne na użytek spełnienia przesłanek do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym, ale tylko gdy czynności te były wykonywane ubocznie. Aby warunek ten był spełniony, wymienione czynności powinny być wykonywane w ramach dobowego czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego tylko w związku z realizowanym przez tego kierowcę przewozem drogowym, a zatem w odniesieniu do towarów przewożonych kierowanym przez niego pojazdem. Ponadto czynności takie powinny być wykonywane sporadycznie i okazjonalnie na podstawie konkretnych poleceń pracodawcy albo krótkotrwale, marginalnie w ciągu doby pracowniczej. Podsumowując, chodzi o to, aby wskazane powyżej czynności dodatkowe kierowcy stanowiły jedynie niewielką część wykonywanych przez niego obowiązków i związane były z przewożonym przez niego towarem. Tylko w takim przypadku pracę kierowcy będzie można w całości traktować jako wykonywaną w szczególnych warunkach, w pełnym wymiarze godzin. Powyższa uchwała jest korzystna dla kierowców, a zważywszy że została ona podjęta przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego, to obecnie nawet jeśli nie będzie się na niej opierał ZUS, to z pewnością będą to czyniły sądy powszechne rozpoznające ewentualne odwołania pracowników od decyzji ZUS. Radca prawny Nina Wolska Kancelaria Prawna Proximo Opole Wcześniejsza emerytura również dla kierowcy samochodu ciężarowegoOcena: (głosy: 34) W pracy wielokrotnie spotykam się z problemem uzyskania prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze dla osób urodzonych po Ściślej chodzi o możliwość realizowania prawa do emerytury na starych zasadach na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawa). Nierzadko bowiem ubezpieczonym ubiegającym się o to świadczenie ZUS odmawia przyznania do niego prawa. Skąd się to bierze i czy mimo odmowy Zakładu można skutecznie uzyskać prawo do takiej emerytury? Odpowiadając na pierwsze pytanie sięgnąć należy przede wszystkim do dawno już wydanych aktów prawnych, które regulują takie kwestie jak wiek emerytalny, staż pracy ogólny i w warunkach szczególnych oraz rodzaj stanowisk pracy, których zajmowanie uznane zostało za pracę w szczególnych warunkach. Mam tutaj na myśli m. in. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz na jego podstawie wydane zarządzenia właściwych ministrów określające stanowiska pracy charakteryzujące się szczególną szkodliwością. Ponadto zwrócić należy uwagę na art. 184 (wspomniany na wstępie) i 32 ustawy, w których ustawodawca także wymienił niezbędne przesłanki warunkujące przyznanie prawa do emerytury. Ogólnie więc za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wyszczególnienie tych prac, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, zawierają wykazy A i B. Oba wykazy stanowią załączniki do wyżej wymienionego rozporządzenia. Przy czym od rodzaju pracy odróżnić jeszcze trzeba rodzaje stanowisk pracy, których jest znacznie więcej niż rodzajów pracy. Dla przykładu: praca w górnictwie wykonywana pod ziemią jest rodzajem pracy, a praca górnika będzie w niej stanowiskiem pracy. Taki szczegółowy katalog stanowisk pracy zawierają odrębne zarządzenia wydane przez właściwych ministrów. W między czasie wydano ich kilkanaście, z których obecnie obowiązuje już kilka. Wykonywana praca, czy też ściślej – rodzaj objętego stanowiska – powinna znaleźć wyraz w świadectwie pracy. Ale idźmy po kolei 🙂 Bowiem w dalszej kolejności istotne jest, aby praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Co oznacza, że pracownik nie mógł mieć powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Tak więc nawet incydentalne powierzenie innych obowiązków, niezwiązanych z pracą w warunkach szczególnych, może zostać zakwestionowane przez ZUS, przez co tego okresu nie zaliczy do stażu w szczególnych warunkach. Dalej aby ZUS uznał, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych i to stale w pełnym wymiarze czasu pracy, konieczne jest legitymowanie się “szczególnym” świadectwem pracy – tzw. świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Powinien je wystawić zakład pracy według ustalonego wzoru na podstawie posiadanej dokumentacji. Tyle w skrócie o pracy w warunkach szczególnych. Oprócz tego, aby prawo do tytułowej emerytury uzyskać, praca w warunkach szczególnych i w sposób opisany wyżej musiała być wykonywana z reguły co najmniej 15 lat. Częstokroć do wykazania tego okresu posiadać trzeba kilka „szczególnych” świadectw, o których wyżej, w związku ze zmianą miejsca pracy. Obok tego konieczne jest posiadanie ogólnego stażu pracy wynoszącego 25 lat dla mężczyzn i 20 lat dla kobiet. W końcu tak oznaczone okresy pracy ubezpieczeni urodzeni po muszą udowodnić przed czyli przed dniem wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Niezbędnym warunkiem jest również nie przystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. I na koniec niejako najważniejsze z punktu widzenia starania się o emeryturę za pracę w warunkach szczególnych. Wiek emerytalny jest w tym przypadku obniżony i odpowiednio dla kobiet wynosi 55lat, a dla mężczyzn 60lat. Przy czym jest to tutaj o tyle wartkie uwagi, bo ustawodawca nie wskazał, do kiedy ubezpieczony powinien dożyć wieku emerytalnego (tak jak w innych przypadkach). Jedynie z punktu widzenia rzeczowej emerytury ważne jest osiągnięcie stażu pracy ogólnego i szczególnego przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (o czym już wyżej napisałem). Na tą okoliczność wypowiadał się nawet Sąd Najwyższy stwierdzając, że prawo do emerytury na podstawie art. 184 ustawy nabywa ubezpieczony, który na dzień legitymował się wymaganym okresem ogólnym i szczególnym, natomiast wiek emerytalny osiągnął po tej dacie, niezależnie od tego, czy w chwili dożycia 55/60 lat miał status pracownika, wykonywał inną pracę (np. prowadził działalność gospodarczą), czy też w ogóle nie był zatrudniony. A co z pytaniem o możliwość ubiegania się o prawo do przedmiotowej emerytury, gdy Zakład prawa do niej odmawia? Pozostaje odwołać się od decyzji do sądu powszechnego. Skuteczność odwołania z kolei zależeć będzie od szczególnych i indywidualnych okoliczności danej sprawy. Za to w większości przypadków, z którymi się spotkałem, Zakład odmawiał prawa do świadczenia, bo ubezpieczony: – nie posiadał świadectwa pracy w szczególnych warunkach w ogóle, – w świadectwie pracy w szczególnych warunkach niepoprawnie wskazane było stanowisko pracy (nazwa stanowiska była niepełna lub zupełnie inna), – uwzględniony przez ZUS staż pracy w warunkach szczególnych był krótszy od 15 lat, – uwzględniony przez ZUS ogólny staż pracy nie przekraczał 20 lat dla kobiet lub 25 lat lat mężczyzn, – ubezpieczony posiadał tylko „zwykłe” świadectwo pracy, a o „szczególne” nie mógł już wystąpić bo zakład pracy został zlikwidowany. W powyższych przypadkach odwołując się do sądu można, a nawet trzeba, wnosić o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków. I to najlepiej takich, z którymi razem się pracowało, bowiem będą posiadać bezpośrednią wiedzę o charakterze wykonywanej pracy. Przy czym dowód ze świadków nie jest dopuszczalny w postępowaniu przed organem rentowym. A skoro nie posiada się właściwego świadectwa pracy, to jedynym sposobem udowodnienia, że pracowało się w warunkach szczególnych, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, są dowody osobowe. W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Poza tym w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia w zakresie środków dowodowych, takie jak w postępowaniu przed organem rentowym. I wreszcie świadectwo pracy, jako dokument wystawiony przez pracodawcę, jest niczym innym jak jego oświadczeniem wiedzy. Stąd może być podważany w każdy sposób przed sądem i podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Obok zeznań świadków pomocnym powinien być też wniosek o zobowiązanie przez sąd właściwych archiwów państwowych, w których przechowywane są akta osobowe i płacowe ubezpieczonego, do dostarczenia tych dokumentów do akt sprawy. A to na okoliczność uzupełnienia stażu pracy ogólnego lub szczególnego, w zależności, który został zakwestionowany przez Zakład. Jest to jedyna droga w sytuacji, gdy była pracodawca został zlikwidowany i nie funkcjonuje już w obrocie prawnym. Podsumowując zawsze można odwołać się od odmownej decyzji ZUS. Tym bardziej, że ubezpieczony zwolniony jest z kosztów sądowych, o czym pisałem ostatnio. Ostateczny efekt zależy jednak od odpowiednio sporządzonego odwołania i następnie sprawnego wykorzystania dopuszczonych przez sąd dowodów. Nie jest to proste, ale nie jest nie wykonalne 🙂 I na koniec, dla zobrazowania poruszanego tutaj tematu i dla najbardziej wytrwałych w czytaniu, zamieszczam przykład decyzji odmownej ZUS: Potrzebujesz indywidualnej pomocy prawnej ? -> Zadzwoń pod nr 664 414 166 -> Napisz na maila @ -> Zarezerwuj termin w Kalendarzu A jeżeli chcesz mnie bliżej poznać to więcej informacji znajdziesz TUTAJ Jakie dokumenty powinien otrzymać kierowca przy podpisywaniu umowy o pracę?Zatrudniasz kierowcę i podpisujesz z nim umowę o pracę. Czy wiesz, jakie jeszcze dokumenty powinien podpisać kierowca przez ciebie zatrudniony?Umowa o prace a miejsce pracy kierowcyMoże zacznijmy o samej umowy o pracę, która różni się od zwykłej umowy. Różnica jest wynikiem ustawy o czasie pracy kierowców, którą trzeba wziąć pod uwagę przy zatrudnianiu kierowcy. W tym przypadku ważny jest sposób określenia miejsca pracy, gdyż dla kierowcy istotny będzie obszar, na którym będzie pracował, a nie będzie to przecież siedziba pracodawcy. Zatem należy dookreślić „obszar Unii Europejskiej”, „obszar Europy”, może to by obszar województwa, itp. Oczywiście ważne jest zapoznanie pracownika z regulaminem pracy i wysłanie na szkolenie bhp w trakcie godzin pracy. Istotne jest również podpisanie przez kierowcę oświadczenia mówiącego o tym, że jest on świadomy ryzyka związanego z wykonywanymi przez niego zatrudnieniaJakie jeszcze dokumenty należy przedstawić zatrudnianemu pracownikowi?Otóż w ciągu siedmiu dni od podpisania umowy o pracę należy przekazać pracownikowi dokument informujący go o warunkach zatrudnienia (art. 29 par. 3 kodeksu pracy). Ten dokument będzie mówił o normach czasu pracy. Pamiętaj, że czas pracy to 8 godzin w czasie doby, nie więcej niż 40 godzin w ciągu tygodnia. Nie jest to informacja o czasie jazdy, co jest często popełnianym błędem przez o czasie pracyDlatego też dodatkowym dokumentem, jaki powinien otrzymać od swojego pracodawcy kierowca jest informacja o czasie pracy. To już dokument powstający zgodnie z indywidualnymi ustaleniami z kierowcą i pełnionymi obowiązkami. Treść tego dokumentu jest zależna przede wszystkim od rodzaju pojazdu, jakim kierowca będzie jest to pojazdów do 3,5 tony, wystarczy jedynie ograniczyć się do zasad wynikających z ustawy oraz zawierać wyjaśnienie pojęć takich, jak czas pracy, dyżur, przerwa i jej natomiast kierowca będzie wykonywał swoje obowiązki służbowe pojazdem o dmc powyżej 3,5 tony, wówczas należy w dodatkowym dokumencie zapisać wszelkie normy dotyczące czasu pracy kierowców , a zawarte w rozporządzeniu 561/2006 Parlamentu Europejskiego. W tym przypadku określamy dzienny i tygodniowy czas prowadzenia pojazdu, przerwy w jeździe. Powinna być również zawarta informacja dotycząca długości odpoczynku dziennego i zatrudnionego pracownikaKolejnym dokumentem, który powinien znaleźć się w aktach osobowych kierowcy jest oświadczenie zatrudnionego pracownika o dodatkowym zatrudnieniu. Nawet jeśli kierowca nie jest nigdzie zatrudniony, nie wykonuje żadnych innych obowiązków zawodowych wobec innych podmiotów, to oświadczenie o odpowiedniej treści powinien złożyć w formie pisemnej. Oczywiście takie oświadczenie jest niezbędne przy określaniu czasu pracy kierowcy i ma zapobiegać przekraczaniu wyznaczonych przez ustawę trzy dokumenty: informacja o warunkach zatrudnienia, o czasie pracy oraz oświadczenie o dodatkowym zatrudnieniu powinny znaleźć się w aktach osobowych zatrudnionego kierowcy. Oczywiście nie są to wszystkie niezbędne dokumenty, bo należy pamiętać jeszcze o udokumentowaniu kwalifikacji kierowcy, przebytych przez niego szkoleń i wynikach obowiązkowych badań. Tak sporządzone teczki osobowe pracowników z pewnością nie będą zmartwieniem pracodawcy w przypadku kontroli Państwowej Inspekcji Pracy. Pytanie: Spółka transportowa zatrudnia pracowników na stanowiskach kierowca -mechanik. Kierowcy używają do przewozu cementu na terenie kraju ciągników siodłowych o masie dopuszczającej całkowitej powyżej 3,5 tony, czasami pracują w warsztacie. Czy taką pracę można uznać za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze? Czy kwalifikacji pracy kierowcy dokonuje ZUS czy pracodawca? Czy każdy zatrudniony kierowca wykonuje pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze? Przeczytaj odpowiedź eksperta i dowiedz się. Odpowiedź: Praca wykonywana przez zatrudnionych w Państwa firmie pracowników na stanowiskach kierowców - mechaników nie są pracami w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. ZUS nie dokonuje kwalifikacji prac wykonywanych przez pracowników dla potrzeb przepisów up. W przypadku prac kierowców do prac o szczególnym charakterze zalicza się wyłącznie: prace maszynistów pojazdów trakcyjnych (maszynista pojazdów trakcyjnych, maszynista instruktor, maszynista zakładowy, maszynista wieloczynnościowych i ciężkich maszyn do kolejowych robót budowlanych i kolejowej sieci trakcyjnej, kierowca lokomotywy spalinowej o mocy do 300 KM, pomocnik maszynisty pojazdów trakcyjnych) i kierowników pociągów, prace kierowców autobusów, trolejbusów oraz motorniczych tramwajów w transporcie publicznym, prace kierowców pojazdów uprzywilejowanych oraz prace kierowców pojazdów przewożących towary niebezpieczne wymagające oznakowania pojazdu tablicą ostrzegawczą barwy pomarańczowej, zgodnie z przepisami Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w Genewie 30 września 1957 r. ZUS nie dokonuje kwalifikacji prac dla potrzeb stosowania przepisów ustawy up. Prace kierowców nie zostały wymienione wśród prac w szczególnych warunkach. Jak wynika z powyższego okoliczność wykonywania prac kierowcy ciągnika siodłowego o masie powyżej 3,5 tony sama przez się nie świadczy o wykonywaniu prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Zgodnie z art. 3 ust. 1 up za prace w szczególnych warunkach uważa się prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku. Prace w szczególnych warunkach zostały określone w załączniku nr 1 do up. Za prace o szczególnym charakterze - zgodnie z art. 3 ust. 3 up - uważa się natomiast prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się. Prace o szczególnym charakterze zostały określone w załączniku nr 2 do up. Przepisy up nie nakładają na ZUS obowiązku dokonywania kwalifikacji prac wykonywanych przez pracowników dla potrzeb stosowania tych przepisów. Takie kwalifikacji powinien dokonać płatnik składek. Przy kwalifikacji danej pracy do prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze pomocny może okazać się poradnik pt. „Zasady kwalifikacji prac w szczególnych warunkach i o szczególnym charakterze”, opublikowany na stronie internetowej Tekst opublikowany: 2 grudnia 2011 r. Druk zgłoszenia ZUS ZSWA muszą wypełnić płatnicy opłacający w okresie objętym zgłoszeniem składki na Fundusz Emerytur Pomostowych za przynajmniej jedną osobę. Składki te opłacane są za pracownika, który urodził się po 31 grudnia 1948 r. oraz wykonuje prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu wspomnianej ustawy, dalej zwane pracą jeszcze 89 % treściAby zobaczyć cały artykuł, zaloguj się lub zamów dostęp. Zyskaj dostęp do wszystkich płatnych treści na portalu Aktualności o zmianach przepisów transportowych zawsze będziesz na bieżąco Interpretacji przepisów zawsze z komentarzem, z którego wszystko jasno wynika Konsultacji z ekspertami pytasz i otrzymujesz odpowiedzi Dobrych praktyk transportowych rekomendowanych przez kancelarie sposobów postępowania, które warto naśladować Telefonicznego dyżuru eksperta osobiście zadaj pytanie a natychmiast otrzymasz rozwiązanie Edytowalnych wzorów dokumentów każdy przygotujesz w kilka minut E-biblioteki z najnowszymi e-raportami branżowymi do pobrania Logowanie Jeżeli nie jesteś zarejestrowanym użytkownikiem portalu, możesz wykupić jednorazowy dostęp do wybranego dokumentu.

zaświadczenie o pracy w szczególnych warunkach kierowca